Sunday, February 6, 2011

BROKEN STRINGS

Ήσυχο βράδυ Σαββάτου, με το ανοιχτό βιβλίο, τα σκόρπια χαρτιά - στο μέσα δωμάτιο τα παιδιά γελάνε. Αυτό το γέλιο ξαφνικά με αναστατώνει...πλούσιο πηγαίo ξέγνοιαστο. Σα σπάνιο ρόδο. Αν τη γράψω κάπου πχ σε ένα ημερολόγιο αυτή τη στιγμή να τη θυμάμαι - όχι δεν θέλω να τη γράψω. Κάποια μέρα ξαναδιαβάζοντας θα λυπηθώ, γιατί ο καιρός περνάει και τα παιδιά η αλλιώς οι φίλοι μου δεν θα είναι τότε παιδιά - όχι δεν θέλω να γράψω τίποτα πουθενά. Σκέφτομαι και τρομάζω με αυτά που σκέφτομαι και λέω πως είναι η μοναξιά που με κάνει να τα βλέπω όλα με αυτή τη σκληρή μάτια, όλα υπονομευμένα με φθορά..όλα πατιναρισμένα με θάνατο, είναι, λέω, η μοναξιά που καταλύει σιγά σιγά της καλές μου δυνάμεις, αυτή η δύναμη που δίχως να θέλω με σκέπασε σαν σφικτός κισσός, αμέσως μόλις συνειδητοποίησα την ύπαρξη μου!! Ο σκοτεινός μου έρωτας, η άσπρη στέπα που μέσα της χάνομαι, η άλλη όψη της μοίρας μου. Υπάρχουν πολλών ειδών μοναξιές: η μοναξιά του χρυσόψαρου στη γυάλα είναι η φοβισμένη μοναξιά. Του πουλιού στο κλουβί είναι η βασανισμένη μοναξιά. Του φoνία μέσα στο μυστικό του είναι η επικίνδυνη μοναξιά. Του αρρώστου πάνω στο χειρουργικό τραπέζι η εναγώνια μοναξιά. του ενός μέσα στο πλήθος το αδιάφορο η απελπισμένη μοναξιά. Του ποιητή μέσα στα όνειρα του η γόνιμη μοναξιά. Μα η μοναξιά του ανθρώπου μπροστά στο αίνιγμα της ύπαρξης του είναι η κορυφαία, η πιο τραγική και αγιάτρευτη μοναξιά... Από τη στιγμή που αποκόπηκε ο λώρος που τον έδενε με τη μητέρα του πετάχτηκε έξω από την αμνιακή του ευδαιμονία ο άνθρωπος, στον ορθάνοιχτο ξένο κόσμο μοναχός ζει και επιβιώνει ανάμεσα σε πλήθος άλλους μόνους, και πάσχει και πεθαίνει μόνος, παρ'όλα τα φώτα και τους φίλους και τους συγγενείς, δίχως να υπάρχει αγάπη, πλούτος, δόξα ικανή να εξαγοράσει αυτή τη μοίρα. Κι εκείνοι που ποτέ τους δεν προβληματίζονται, έρχεται κάποια στιγμή που μένουν άναυδοι μόλις το πικρό ρίγος τους αγγίξει, αθέλητα, γιατί για όλους έρχεται κάποτε η στιγμή αυτή, όσο και αν την αποφεύγουν. Μονάχα τα παιδιά την αγνοούν μη έχοντας ακόμα δοκιμάσει το μήλο που εξαιτίας του χάσαμε τον Παράδεισο - το μήλο ήταν η γνώση, κι η γνώση η αλήθεια, η αλήθεια ελευθερία κι η ελευθερία μοναξιά... Αν μπορούσα να τη ζωγραφίσω θα ζωγράφιζα απλά δύο μεγάλα μαγνητικά μάτια που σου κατακυριεύουν την όραση. Είναι αναγκαία η μοναξιά, λέει ο Ρίλκε - κάποτε πρέπει να αποσύρεται κανείς στον εαυτό του μακριά από τους αλαλαγμούς του πλήθους. Αυτή είναι η εσωτερική μοναξιά, η πιο αληθινή, η πιο μαρτυρική, που δεν γιατρεύεται και δεν παρηγοριέται με τίποτα. Όμως και η πιο σωτηρία και κερδοφόρα!! Μέσα της βρίσκω τον βαθύ εαυτό μου, τον συλλαμβάνω, τον γνωρίζω, τον ελέγχω, τον παρατηρώ, νιώθω σαν το δέντρο που σκύβει και βλέπει της ρίζες του. Το κέρδος μου πάντα ήτανε που μου άνοιγε τα σκοτεινά, τα αλλόκοτα και τα δαιδαλώδη, ενώ απάνω μου φυσούσε ο άνεμoς των άλλων κόσμων. Κάθε φορά με γκρεμίζει για να με ξαναχτίσει από την αρχή, με θεμέλια βαθύτερα! Χωρίς αυτή τi θα ήμουν - ένα πάνω - κάτω, μια σκέτη αναπνοή, ένας εαυτός χωρίς αντίκρισμα. Μέσα της σαν σε αγγαλιά ξαναβρίσκομαι μαζεύοντας τα σκόρπια κομμάτια μου που η ορμή της ζωής σφεντόνισε στους πέντε ανέμους - γίνομαι πάλι ολόκληρος να μπορώ να υπάρχω! H μοναξιά είναι στάση ψυχής και προφητεία και επανάσταση, ανησυχία και δαπάνη ζωής, πυρακτωμένη αγωνία του όντος, πικροτατη σοφία και καημός αβάσταχτος. H οικογένεια, η κοινωνία, ο έρωτας και η ΦΙΛΊΑ προσπαθούν να απαλύνουν το άλγος της γνωριμίας της. Μόλις όμως τη συνειδητοποιήσει κανείς, μένει απαρηγόρητος σε όλη του τη ζωή. Είναι ο γύπας που τρώει τα σωθικά μας, ο φοβερός καθρέφτης, το κενό κέλυφος κάτω από τα δάχτυλα της δίψας μας. Αγοήτευτη, αμάραντη, μακρόσυρτη τυραννία, απάνθρωπη φίλη, σκοτεινή γοητεία, το άλλο εγώ μου, ο πλούτος και η πληγή μας η μυστική, η κοινή μας μοίρα, η πολύτιμη συντρόφισα και λίθος μέγας, χαρά σε εκείνον που σαν άλλος άγγελος τετραφτερουγος τον αποκυλα και βγαίνει έξω αναστημένος. Όλα τα θαυμαστά γίνονται μες στη μοναξιά...το μπουμπούκι, το κουκούλι, το έργο το πνευματικό...Μοναξιά δε σημαίνει μόνο απόσυρση από τα εγκόσμια, απομόνωση και περισυλλογή, ούτε φυγή, άρνηση, απραξία που συνδέονται από έπαρση και χαλαρότητα και αθυμία. Σημαίνει "καμίνευμα" σε υψηλές πνευματικές, μεταφυσικές θερμοκρασίες, σημαίνει μόχθο και πείσμα, κουράγιο και αφοσίωση στο κακοτράχαλο βουνό του αινίγματος....

Kαληνύχτα αγαπητοί bloggers!!

[τροποποιημένο κείμενο, Λένα Παππά]




Broken Strings - James Morrison ft. Nelly Furtado
[one of my favorite songs]



:)